Κανένα από τα παιδιά δε (μιλάω, παρατατικός). (προσπαθώ, παρατατικός) όλοι (κρατώ, υποτακτική αορίστου) μέσα μας αυτή την απίστευτη εικόνα που (βλέπω, παρατατικός). Η σπηλιά (συνεχίζω, παρατατικός) προς τα μέσα, αλλά το σκοτάδι μάς (εμποδίζω, παρατατικός) ( βλέπω, υποτακτική αορίστου)
Τι (λέω, οριστική ενεστώτα), μας (ρωτώ, οριστική αορίστου), (προχωρώ, υποτακτική αορίστου) ακόμα λίγο; Η φωνή του (σπάω, οριστική αορίστου) την ησυχία και τη βουβαμάρα που μας (σκεπάζω, οριστική παρατατικού). Κανένας δεν (απαντώ, οριστική αορίστου)